สายรุ้งเชื่อมรัก

เนื้อเรื่อง

                แสงสีทองอร่ามกำลังสาดส่องกระทบบนแผ่นฟ้าสีขาวอันกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา  ดุจดังแสงสว่างที่คอยนำพาชีวิตของลูก  ให้เดินไปสู่จุดมุ่งหมายอย่างสำเร็จ แสงสีชมพูอันเกิดจากคนสองคน ก่อเกิดเป็นความรัก ความอบอุ่น  ที่ได้ถ่ายทอดมาสู่ลูก ความอบอุ่นของพ่อแม่ที่ได้ค่อยๆเรียงร้อย  ทีละเล็กทีละน้อยตั้งแต่เด็กจนโต รักนั้นดุจดั่งดอกไม้สีขาว  อันแสนบริสุทธิ์ที่กำลังผลิดอกแรกแย้ม  กลับกลายเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของลูก มิอาจหาสิ่งใดมาเทียบเคียงความรักของพ่อแม่ได้ 

               “ พ่อจ๋า หนูรักพ่อค่ะ แม่จ๋า หนูรักแม่




ค่ะ”  เสียงจากหัวใจลูก  ยังคงกึกก้องอยู่ภายในใจลูกเสมอมา   

               บ้านแห่งรักได้สร้างขึ้นภายในใจลูก   ความอบอุ่น ได้คอยปกป้องและให้ความอุ่นใจแก่ลูกอยู่ตลอดเวลา

               นานแสนนานบ้านแห่งรักถูกรายล้อมไว้ด้วยความอบอุ่น  ที่พ่อและแม่ได้ถ่ายทอดออกมาเรื่อยๆ รักนี้ยังคงทำให้ลูกมีความสุข  สุขที่ลูกรู้สึกได้อยู่ทุกเวลา    ถึงจะเป็นช่วงเวลาที่หนาวเหน็บสักเพียงใด  เสียงลูกยังคงดังขึ้นว่า  “ หนูรู้สึกอบอุ่นจ๊ะ  พ่อจ๋า แม่จ๋า”

          เช้าวันหนึ่ง....ทุกคนในบ้านต่างพากันไปเดินเล่นรอบๆบ้าน  พ่อกับแม่ยิ้มแย้มให้กันอย่างมีความสุข    ยังคงมีเพียงเข็มนาฬิกาที่ยังคงหมุนไปตามเวลาเช่นเคย แต่บ้านหลังนี้กลับเริ่มมีปัญหาเกิดขึ้น   ต่างฝ่ายก็กล่าวโทษซึ่งกันและกัน ไม่มีใครให้อภัยให้กันเลย   มีเพียงสีหน้าของพ่อกับแม่เริ่มเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่มีแต่ความเย็นชาเกิดขึ้น  แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นกลับไม่ได้รับการแก้ไขแต่อย่างใด   ก่อเกิดเป็นก้อนเมฆก้อนเล็กเกิดขึ้นทันใด  เมื่อไม่มีใครปรับความเข้าใจกันก็ทำให้ก้อนเมฆนั้นเพิ่มขนาดขึ้นเรื่อยๆ

              วันเวลาผ่านไป  บ้าน ก็กลับไม่เป็นบ้าน  ก่อเกิดก้อนเมฆก้อนใหญ่  เข้าปกคลุมความสว่างและความอบอุ่นที่พ่อและแม่ได้ถ่ายทอดออกมา   ความมืดเริ่มเข้ามาแทนที่  เสียงลูกร้องดังขึ้นด้วยความตกใจ “ พ่อจ๋า แม่จ๋า เกิดอะไรขึ้น”   ไม่มีแม้แต่คำตอบที่ลูกอยากรู้   ในใจผู้เป็นลูกยังคงร้องดังด้วยความสะอื้นว่า   “หนูกลัวเหลือเกิน พ่อจ๋า แม่จ๋า”   น้ำตาเริ่มคลอภายในลูกตาทั้งสองของลูก   น้ำนั้นกลับกลายเป็นสายเลือดแห่งความปวดร้าวที่ได้ไหลรินลงบนพื้น  แต่กลับไม่ทำให้ต้นไม้บริเวณนั้นชุ่มชื้นขึ้น ต้นไม้เหล่านั้นกลับเหี่ยวเฉาอย่างน่าตกใจ    

         ความรัก ความอบอุ่นที่ลูกเคยสัมผัส เริ่มค่อยๆจางหายไป          มีเพียงแต่สายลมแห่งความเย็นชาได้พัดผ่านเข้ามากระทบใจลูกอย่างช้าๆ    ความหนาวเหน็บเข้าปกคลุมภายในบ้านแห่งรัก     ใจลูกเริ่มหนาวสั่น ร่างกายนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลเล็กๆทั่วร่างกาย อันก่อเกิดจากความหนาวเย็น   เสียงลูกร้องดังด้วยเสียงสั่นว่า  “ พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูทรมานเหลือเกิน”

              นานนับวันความไม่เข้าใจ เริ่มก่อตัวเป็นก้อนเมฆฝนที่พร้อมจะหลั่งน้ำฝนลงมาได้ทุกเมื่อ  เมฆดำก้อนนั้นยังคงลอยและใหญ่ขึ้นเรื่อยๆกว่าที่เป็นอยู่       ลูกเริ่มรับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทำได้แต่ยืนมองเหตุการณ์นั้นดำเนินไปด้วยความปวดใจ ดุจดั่งมีเข็มพิษมาคอยทิ่มแทงลงที่หัวใจ    หัวใจดวงน้อยๆนั้นกำลังเริ่มบอบช้ำขึ้นเรื่อยๆ มีเพียงร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลฝืนยืนด้วยความปรารถนาที่ไม่ให้พ่อแม่ทะเลาะกัน   ซึ่ง กลับไม่สามารถช่วยให้ก้อนเมฆก้อนนั้นคลี่คลายและจางหายไปจากตัวบ้านได้เลย เมฆดำก้อนนั้นกำลังลอยตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ แล้วเริ่มเคลื่อนตัวมาบดบังความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว    เวลาผ่านไปเมฆนั้นยิ่งหนักอึ้งไป  ด้วยน้ำตาที่อัดอั้นอยู่ภายในใจลูกๆ มากขึ้นเรื่อยๆ   แต่พ่อแม่มิอาจรับรู้ได้ว่าลูกกำลังเสียใจอยู่  น้ำตาที่อัดอั้นก่อเกิดเป็นน้ำฝนที่ตกลงภายในครอบครัว  เม็ดฝนเหล่านั้นกลับเปรียบเสมือนมีดที่ตกมาเฉือนใจลูกเรื่อยๆ   ระหว่างที่ฝนตกเกิดฟ้าแสบ ฟ้าผ่า เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ  ลูกเริ่มทรุดตัวลงด้วยเจ็บปวด เสียงลูกร้องดังขึ้นว่า “ พ่อจ๋า แม่จ๋า หยุดเถียงกัน หยุดทะเลาะกันเถอะนะ  หนูทรมานเหลือเกิน” หลังจากนั้นลูกก็ล้มลงนอนราบกับพื้น  ทันใดนั้น พ่อกับแม่ตกใจเมื่อเห็นลูกล้มลงไป จึงรีบมาอุ้มลูกขึ้น ทั้งสองมองดูร่างกายลูกที่บอบช้ำไปด้วยบาดแผลทั่วร่างกาย ความเจ็บช้ำที่ลูกรู้สึกได้จากการกระทำของคนทั้งสอง  เสียงที่ลูกบอกยังคงกึกก้องอยู่ในใจคนทั้งสอง    พ่อกับแม่เริ่มกอดกันพร้อมกับร่างของลูกที่นอนไร้สติ น้ำตาของคนทั้งสองเริ่มไหลรินลงบนร่างกายลูก  บาดแผลนั้นเริ่มค่อยจางหายไป   ความเสียใจกับเหตุการณ์นี้เริ่มเกิดขึ้น    “ พ่อขอโทษ  ยกโทษให้พ่อนะ..แม่  แม่ขอโทษ  ยกโทษให้แม่นะ..พ่อ”  ทั้งสองให้อภัยซึ่งกันและกัน     จึงเริ่มทลายกำแพงที่ขวางกั้นหัวใจ    ทั้งสองเริ่มปรับความเข้าใจกัน  ความไม่เข้าใจที่เคยมีเริ่มจางหายไป      ลูกรู้สึกตัวอีกครั้ง ร่างกายลูกนั้นอบอุ่นเหมือนเดิม  ไม่มีซึ่งความเจ็บปวดอีกต่อไป  พ่อแม่ รู้สึกดีใจ เมื่อเห็นลูกรู้สึกตัว พ่อกับแม่พูดด้วยเสียงดีใจว่า “  ลูก....พ่อขอโทษ   ยกโทษให้พ่อนะ....    ลูก... แม่ขอโทษ  ยกโทษให้แม่นะ..” ลูกได้แต่ยิ้ม น้ำตาเริ่มไหลรินบนแก้มของเด็กน้อย  น้ำตานี้ได้ไหลลงบนพื้นบ้านแห่งหัวใจอีกครั้ง  และได้ให้ความชุ่มชื้นกับต้นไม้ให้เติบโตแล้วออกดอกเบ่งบาน  ส่งกลิ่นหอมให้คนในบ้านมีความสุขอีกครั้ง

                 หลังจากเมฆฝนก้อนนั้นได้นำพาน้ำที่หนักอึ้งตกลงมาหมดแล้ว  เมฆนั้นก็เริ่มเคลื่อนตัวจางหายไปแล้ว  บริเวณบ้านแห่งหัวใจก็เริ่มสว่างขึ้น พ่อและแม่หันหน้าเข้าหากัน พูดคุยกันด้วยความเข้าใจ   นั่นคือภาพที่ลูกๆทุกคนอยากจะเห็น ภาพที่พ่อแม่มาปรับความเข้าใจกันให้ดีดั่งเดิม     ดวงอาทิตย์นั้นก็ เริ่มทอแสงขึ้นให้ความอบอุ่นลูกดั่งเดิม    ก่อเกิดเป็นสายรุ้งที่กำลังทอแสงพาดผ่านแสงอาทิตย์สีแดงอมเหลืองส่องเป็นประกาย อันสดใสในเวลาต่อมา สายรุ้งเริ่มปรากฏขึ้น หลังจากเมฆฝนได้ถูกความเข้าใจกันของพ่อกับแม่พัดผ่านไป   ซึ่งเปรียบดั่งสะพานสีที่เชื่อมรักระหว่างกันขึ้นอีกครั้ง  แสงจากสายรุ้งเชื่อมขึ้นจากความแตกต่างกัน   กลับกลายเป็นแสงสว่างสีขาวอันบริสุทธิ์ นำพาชีวิตลูกต่อไป ความงดงามที่ลูกสัมผัสได้จากรักที่พ่อกับแม่เข้าใจกัน และรักกันเหมือนเดิม  สายรุ้งที่พาดผ่านบ้านแห่งหัวใจนี้  เมื่อลูกมองขึ้นไปบนผืนแผ่นฟ้า สายรุ้งนี้ยังคงเชื่อมรักของคนในครอบครัวต่อไป

                ครอบครัวจะเป็นดั่งสายรุ้งที่คอยเชื่อมรักระหว่างกันไว้     แม้บางครั้งจะมีปัญหาเกิดขึ้น    ทำให้เราไม่เข้าใจกัน เราก็ควรหันหน้าคุยกันด้วยความรักและความเข้าใจกันดีกว่า

หันมามองถึงความรู้สึกของลูกบ้าง เพราะลูกๆทุกคนไม่ต้องการให้พ่อกับแม่ทะเลาะกัน 

บางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากการทะเลาะกันของพ่อกับแม่ อาจก่อเกิดเป็นภาพความแห่งความทรงจำอันโหดร้าย   อาจจะถูกเก็บฝังลงบนในใจลูก    กลับกลายดาบสองคมที่จะคอยทิ่มแทงลูกๆพวกเราต่อไป